Verlichtingsluchters geven licht in de donkerte. De donkerte maakt het leven moeilijk, te moeilijk.
De luchters zijn van hout. Het hout van de ene luchter is afkomstig uit een Trappistenabdij. Ik schilderde er abstracte vormen op. De houtsoort van de andere luchter is afvalhout. Ik schilderde er de kleuren en vormen op van groenten, daarom hangt hij in onze keuken. Beide luchters zijn gemaakt in samenwerking met onze zonen.
Ik ben gefascineerd door het menselijk aangezicht. Van sommige ben ik bang, andere zien eruit als maskers. Maar de meeste zijn mooi en spreken me aan. Ik voel me aangesproken…eindelijk.
De meeste van mijn werken zijn op witte canvas geschilderd. Enkele op zwarte canvas. Dat is een trendbreuk, een experiment, zoals veel een experiment is. Eén van deze abstracte beelden heeft een plaats gekregen in een Benedictijnse Priorij, vlakbij het altaar.
Ik vind het prettig om karton of verpakkingen van de vele pakjesdiensten die er tegenwoordig zijn te gebruiken voor creaties. Tekeningen met stift en inkt.
Ik schilder niet met olieverf, ik schilder op oude olieverfschilderijen. De oorspronkelijke onderwerpen boeien me soms wel en soms niet. Het gaat erom dat ik er een andere werkelijkheid op kan aanbrengen.
Tijdens een cruise over de zee kocht ik in vreemde steden kranten in onverstaanbare talen. Daaruit maakte ik collages die de basis vormden van schilderijen. Zo maakte ik schilderijen met als onderwerpen Kopenhagen, Gdansk en Sint Petersburg.
Vele schilderijen zijn ontstaan nadat onze zonen Vic en Bart constructies maakten waarop ik kon schilderen. Met echt ruw hout, of oude verweerde planken. Heel prettig.
Het begon allemaal met industriële autolak schilderen op aluminium drukplaten. Mijn vader werkte op een krant, mijn schoonbroer maakte kartonnen dozen met opdruk. De wereld van inkt, papier en metaal spreekt me aan. Ik laat de lak echt lopen op de drager. Lopen zoals een choreograaf een dans regisseert. Dansen is vrijheid en verbinding met een danspartner. Of met jezelf of met de wereld in Biodanza. Deze dansvorm is ontwikkeld door de Chileense antropoloog en psycholoog Rolando Toro (1924-2010) die vond dat zijn patiënten te veel stilzaten.
Thuis hangen enkele schilderijen van mijn hand. Twee zijn reisherinneringen aan Tenerife, zon en zee. Drie zijn speels, met lak op metaal. Er is een symbolisch schilderij: mijn hart in rust en mijn hart in stress. Er is een schilderij op hout, joepie! Dat stemt me blij want mijn werken met hout doen mijn grootvader herleven. Hij was timmerman, meubelmaker en tot hij overleed op mijn 18e jaar mijn beste vriend. Op mijn werken met hout vind ik het mooi hoe verf in het hout sijpelt of juist op de oppervlakte blijft.
Wanneer iemand een schilderij van mij koopt ben ik benieuwd naar het interieur van de woning of de (werk)ruimte waar het komt. Hoe zal het schilderij hun leven beïnvloeden? Welke gevoelens, gedachten en emoties zullen er zijn? Een schilderij is als ‘the fly on the wall’. De vlieg ziet alles wat er gebeurt en niet gebeurt.
